Γράφει η Τασσώ Γαΐλα
Ή εάν προτιμάτε άλλος τίτλος που ‘κολάει’ γάντι στο σημερινό χρονογράφημα είναι : Ένα απόγευμα στην Αθήνα…
Που λέτε Σάββατο 26 του μήνα αποφάσισα να επισκεφτώ το απόγευμα γηραιά κυρία Χιώτισσα που το διαμέρισμα της βρίσκεται στη Στουρνάρα λίγο πιο κάτω από το Πολυτεχνείο.
Τι το ήθελα;
Ερημιά στο κέντρο λόγω του τριήμερου της αργίας. Φοβήσιμα σχεδόν γιατί δεν κυκλοφορούσε ούτε ένας Έλληνας. Κατέβηκα την λεωφόρο και πήρα τον δρόμο για το διαμέρισμα της φίλης.
Στην στάση έξω από την πολυκατοικία της κανείς, αλλά στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας καθιστοί ξένοι που δεν μου έκαναν χώρο να ανέβω να χτυπήσω το κουδούνι. Το τυχερό μου σκέφτηκα σήμερα να μην περάσω καλά. Κι άρχισα να σκέφτομαι αν θα έχω την τύχη να φύγουν γρήγορα χωρίς να με πειράξουν.
Που είσαι θεά Τύχη;
Τελικά δύο από αυτούς δεήθηκαν να σηκωθούν όταν είδαν να έρχεται το λεωφορείο τους. Ανέβηκα μετά φόβου τα σκαλιά –ήταν καμμιά δεκαριά οι καθιστοί ξένοι- πρόσεχα και την τσάντα μου και κτύπησα το κουδούνι. Και περίμενα να κατέβει η κυρία να ανοίξει την παλιά βαριά με κρύσταλλο εξώπορτα του κτηρίου να μπω. Εκεί κλείνουν ολημερίς τις πόρτες. Όταν -που λέτε- κατέβηκε η κυρία και άνοιξε από μέσα την πόρτα τρείς από αυτούς που κάθονταν στα σκαλιά πετάχτηκαν να ορμήσουν μέσα.
Τι έγινε δεν φαντάζεστε. Πως τα κατάφερα και όρμησα πρώτη εγώ μέσα σπρώχνοντας με όλη μου την δύναμη την βαριά πόρτα να κλείσει, εγώ το ξέρω. Έπεσα ολόκληρη επάνω στην πόρτα και κρατώντας το χερούλι της σφιχτά φώναζα στην κυρία-άνω των 80- να κλείσει γρήγορα με το κλειδί.
Απέξω οι ξένοι ασχημονούσαν και μας κοροΐδευαν.
Σοκ. Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα της σε κατάσταση σοκ. Εδώ να σας πω ότι στο κτήριο αυτό -όπως και σε πολλά άλλα στο κέντρο-κατοικούν μόνο τρείς οικογένειες κι όλα τα άλλα διαμερίσματα είναι γραφεία. Και καταλαβαίνετε, Σάββατο απόγευμα έλειπαν όλοι.. Τέτοια τρομάρα δεν λέγεται και δυστυχώς κάποτε έπρεπε και να φύγω…
Η κυρία μου είπε ότι δεν βγαίνει ποτέ απόγευμα γιατί της έχουν επιτεθεί και την έχουν κλέψει πολλές φορές , γι αυτό και μου είπε να πάω νωρίς να μην μου συμβεί κάτι….
Έφυγα κατά τις 9.
Πήγα στην στάση για το τρόλεϊ για Καλλιθέα ακριβώς απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κανείς επιβάτης. Ελάχιστα αυτοκίνητα. Χαμηλός φωτισμός.
Ήρθε το τρόλεϊ μετά από μισή περίπου ώρα.
Μπήκα και ασχολήθηκα με το να ακουμπήσω στο κέντρο που έχει σιδεριές και κενό για καρότσια αναπηρίας κλπ την τσάντα που μου είχε δώσει η κυρία με βαριά βιβλία.Έτσι δεν πρόσεξα τους άλλους επιβάτες. Όταν τελικά τακτοποιήθηκα και πιάστηκα καλά να μην πέσω γιατί σε λίγο στρίβει το τρόλεϊ για Σταδίου, σήκωσα το κεφάλι μου και τι να δω! Αν θέλετε το πιστεύετε! Ένα τρόλεϊ γεμάτο μαύρους! Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους αλλά έμεινα άφωνη. Στο κέντρο της Αθήνας Σάββατο βράδυ σε τρόλεϊ η μόνη λευκή επιβάτης!!!
Κι ο οδηγός λευκός… Αυτό το γράφω γιατί όλοι που τους διηγούμαι την περιπέτεια μου αυτό με ρωτάνε. Ο οδηγός δεν ήταν λευκός; Α, τότε δεν ήσουν η μόνη λευκή στο τρόλεϊ…
Στις επόμενες στάσεις της άδειας Αθήνας δεν μπήκε κανείς επιβάτης και γρήγορα φτάσαμε στην πλατεία Συντάγματος, άδεια κι αυτή. Εδώ κατέβηκαν όλοι μαζί οι έγχρωμοι, κάποιοι με έσπρωξαν –παρακαλώ- και μετά ανέβηκαν δύο κυρίες… λευκές.
Σύνταγμα που λέτε κι εδώ το γνωρίζατε; Τα αρχαία χρόνια υπήρχε Ναός της θεάς Τύχης και μάλιστα ακόμη και μετά την επιβολή του Χριστιανισμού υπήρχε μία στέρνα –σαν σημερινό συντριβάνι- που έριχναν νομίσματα στην Θεά για γούρι και τύχη. Να που το κέρμα στα συντριβάνια κρατάει από την αρχαιότητα.
Οι κυρίες , λοιπόν, κατέβηκαν Φιλελλήνων στην Ουκρανική εκκλησία ή Ρωσίδες θα ήταν ή Ουκρανές κι ανέβηκαν δυο τρία άλλα άτομα.
Κάποτε έφτασα Καλλιθέα, κι εδώ ερημικά, τρεχάτη πήρα το δρόμο για το σπίτι μου χαρούμενη που τελείωσαν όλα καλά..
Αμ δε… Το βρήκατε, έ; Όταν πήγα να βγάλω τα κλειδιά μου διαπίστωσα ότι έλειπε το πορτοφόλι μου…. Μαύρη μαυρίλα…
Που ήσουνα Θεά Τύχη; Μάλλον τους ξένους θα συμπαθεί….
Σάββατο κι απόβραδο…. Άνευ πορτοφιολιού…. Τουλάχιστον έσωσα τα κλειδιά μου… τυχερή που ήμουνα… Κι εσύ Θεά Τύχη που ήσουνα;
Η Θεά Τύχη ήταν η κόρη του Ερμή και της Αφροδίτης, η Τύχη η οποία λατρευόταν από τους αρχαίους Έλληνες ως προστάτιδα των πόλεων…
Φημισμένο επίσης ήταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της το οποίο είχε αφιερώσει ο Ηρώδης ο Αττικός στο ναό της κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η μορφή της χαρακτηρίστηκε επίσης σε νομίσματα, όπου η θεά κρατούσε το κέρας της Αμάλθειας ή πηδάλιο που συμβόλιζε την καθοδήγηση του πεπρωμένου.
Η θεά Τύχη της αρχαιότητας ήταν η προσωποποιημένη θεά της σύμπτωσης, του μη προβλέψιμου ή επιδιωχθέντος αλλά και της ευτυχούς συγκυρίας του απροσδόκητου συμβάντος. Η πολιούχος θεά της ευτυχίας των αρχαίων Ελληνικών πόλεων…
Τι να πω…
Πόλεις , λέει προστάτευε η αγαπητή Θεά Τύχη… Εμένα με ξέχασε προ πολλού… όχι μόνο το άτυχο Σαββατόβραδο….
Στη Φωτογραφία κεφαλή της Θεάς Τύχης στην Έφεσσο. Ναι, είναι εκεί αιώνες για να φυλάει και να προστατεύει την πόλη της Εφέσσου… Τυχερή η Θεά… Το τυχερό της…Επέζησε μέσα στους αιώνες…. Οι Θεοί πάντα .. την γλυτώνουν… αλίμονο από εμάς…
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια
