Οι αναμνήσεις είναι σαν εκείνες τις μεγάλες πέτρες που καβαλά κανείς σε ολόκληρη τη ζωή του και που όσο αυτή πλησιάζει στο τέρμα της, γίνονται ασήκωτες. Είχε ρίξει «μαύρη πέτρα» εδώ και 10 χρόνια από τη γενέθλια γη. Από τον Βορά είχε κατέβει στον αφιλόξενο Νότο όπως έλεγε συχνά στους νέους του φίλους στην Πρωτεύουσα. Άλλωστε τι να τον κρατούσε πλέον εκεί; Οι γονείς του είχαν αποδημήσει πλέον εις Κύριον. Η σύζυγος (η πρώην του πια) σε άλλες φιλόξενες αγκαλιές, ενώ το μοναχοπαίδι του για να βρει την τύχη του…
ΠερισσότεραΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ. Ο πλάτανος του Δεκαπενταύγουστου. Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας.
