Κατηγορία: Ποίηση

  Του Αλέξανδρου Οικονόμου   Αθάνατε Άνοιξε τρανέ και μεγάλε η δόξα εμέριασε να βρεις να διαβείς, στεφάνωμα δάφνινο στην κώμη σου βάζει, πορφύρινο ένδυμα στους ώμους φορεί.   Μεγάλο το έργο σου τρανό και αιώνιο αθάνατο έμεινε σ ΄  αιώνες πολλούς, το όνομα πέρασε από χείλη σε χείλη η δόξα το ζήλεψε μπροστά στους Θεούς.   Τρανότατε Άρχοντα του θρύλου ηγέτη η μοίρα σε έταξε τον κόσμο ν ΄  αλλάξεις, πανάρχαιο έμβλημα της δόξας σημάδι στο στήθος σου φόρεσε να ΄ ρθείς να διδάξεις.   Αλέξανδρε αθάνατε στων αιώνων…

Περισσότερα

του Αλέξανδρου Οικονόμου   Στο σκοτεινό δωμάτιο κλεισμένος, αναπολώ, τους λογοτέχνες  τους παλιούς, εικόνες μαγικές, στην μνήμη μου ξυπνάνε, με ταξιδεύουν, με σεριανούν, στους ουρανούς.   Θυμήθηκα το Νίκο Καζαντζάκη, τον Κάλβο, τον Ελύτη , το Σουρή, Βαλαωρίτη, Βάρναλη και Καραγάτση, το Ρίτσο, το Βενέζη, τη Σαρρή.   Τη Δέλτα, την Αλεξίου και τη Γλέζου, τον Εφταλιώτη,  τους Σκαρίμπα, Κοραή, τον Τσίρκα, τον Ψυχάρη και το Σούτσο, τον Τριβιζά, το Σαμαράκη και το Ραγκαβή.   Ακολουθούν, δεκάδες λογοτέχνες, που άναψαν, τη δάδα, του πολιτισμού, που φώτισαν, τα χρόνια της εποχής…

Περισσότερα

Του Αλέξανδρου Οικονόμου   Ο θηρευτής των ονείρων λακτίζει τα ατίθασα Άτια που θα παρελάσουν εμπρός στο αλαλάζων πλήθος. Ω, υπέρτατε άρχοντα, γιατί λοιδορείς το θαυμαστό έργο του ανθρώπου, μικρή η δύναμή του όμως προσπαθεί, δημιουργεί, πειραματίζεται, ενίοτε καταστρέφει. Όμως προσπαθεί. Ιριδισμοί και οπτασίες, σε μια αέναη, υλιστική προσπάθεια. Οι πνευματικοί δυνάστες θα αιχμαλωτίσουν ξανά τα αρίφνητα σχέδια του προλεταριάτου. Οξειδωμένες Αγάπες διαχέονται από το αστρικό φως, ζητώντας στήριξη και εξιλέωση. Οι δικαιοφανείς προστάτες, λυπημένοι τάχα, συμπονούν τον ταλαίπωρο λαό. Η φεγγαρογραμμή στραφτοβολά, ζωής διαμάντι, στενεύει ο κόσμος, πλάτυνε την…

Περισσότερα

  Του Χαράλαμπου Οικονόμου   Το ανώνυμο πλήθος προχωρεί σιωπηλό τη Γη της επαγγελίας ζητάει, ο δρόμος μακρύς και σκληρός το ζητούμενο είναι ο στόχος.   ΑΞΙΟΙ – ΙΣΑΞΙΟΙ – ΑΝΑΞΙΟΙ   Πυγολαμπίδες οι άνθρωποι περιφέρονται σαγηνευτικά στους γραφικούς ονειρότοπους. Ω επουράνιε άρχοντα γιατί λοιδορείς το ταπεινό ποίμνιό σου;   Τα δεισιδαίμονα τέκνα σου θα υποδαυλίσουν ξανά την πνιγηρή θλίψη τους.   Θρηνωδίες και εκλάμψεις, από το αδηφάγο πλήθος, ως την μεγάλη ώρα. Δαιμονολατρικές  θρησκείες  χάσκοντας και αιμορροώντας θα απαγγέλουν λογίσκους και ιδεογραφήματα. Με κατανυκτικό ύφος και ζέση, οι άτεκτοι…

Περισσότερα

  Του Αλέξανδρου Οικονόμου     Σκιές οι ψυχές των ανθρώπων. Σκιές άυλες, άχρωμες νεκρές.   Ξάφνου αποκτούν δύναμη και οργή γιατί κάποιοι αναίσχυντοι κυβερνοπατέρες δεν έπραξαν το καθήκον τους.   Διότι άφησαν τα αιμοβόρα κοράκια να πιουν το αίμα τους, να κατασπαράξουν τα σαρκία τους.   Όμως οι σκιές τιμωρούν. Από τους τάφους τους θα ρίξουν, το ανάθεμα, επί των κεφαλών τους.   Οι ουράνιοι κέλητες, οι γοργοπόδαρες φοράδες, θα ταξιδέψουν τις σκιές, στην αιώνια ανάπαυση και γαλήνη.   Η Νέμεση πλησιάζει. Η τιμωρία θα είναι βαριά. Οι σκιές…

Περισσότερα

  Του Αλέξανδρου  Οικονόμου   Τρέξε να με φθάσεις κι  έλα να προφθάσεις, των εννιά το τραίνο που το περιμένω.   Στην αφετηρία τι γλυκιά πορεία που θ΄ ακολουθήσεις σα με συναντήσεις.   Το ταξίδι αρχίζει και μας συγκλονίζει. Πάμε στα ωραία με γλυκιά παρέα.   Θα απομακρυνθούμε και θα αισθανθούμε, της ζωής τα χάδια, έξω απ ΄ τα σκοτάδια.   Πάρε για καλό σου το χαμόγελό σου άφησε τη θλίψη λίγο να σου λείψει.   Πάμε στους αιθέρες Για καινούριες μέρες Στης  χαράς το τραίνο Θα σε περιμένω.  

Περισσότερα

    Του Αλέξανδρου Οικονόμου   Μαστίζεται η Χώρα, απ ΄  άκρη σ ΄  άκρη, κι ΄   από τα μάτια του φτωχού κυλάει το δάκρυ, γιατί αυτός επόνεσε, μέσα στην κρίση, και υποφέρει και ζητάει να δακρύσει.   Η κάστα των μεγάλων και φραγκάτων, που έπρεπε επιτέλους, να πληρώσει, με κάποια φίνα, μαγικά, τερτίπια. κατάφερε χοντρά να τα τσεπώσει.   Η μοίρα του λαού αυτής της Χώρας, να είναι το παντοτινό, ολέθριο θύμα, νάναι το ανάχωμα της κάθε μπόρας και ουδέποτε να ξεπληρώνει αυτό το κρίμα.   Γιατί λαέ την…

Περισσότερα

    Του Αλέξανδρου Οικονόμου     Κάθισε στο Μεϊντάνι, ο Μουφτής, το χαϊβάνι, νάρθει ο ίδιος ο Μεμέτης κι΄ ο Θεός ο Μουχαμέτης.   Τρέχει το μεγάλο ασκέρι, για να φάει στο κιμέρι και δυο – τρεις μαντραχαλάδες, έτρεχαν στους μαχαλάδες.   Πατά ο Βεζίρης τον λουλά και στο στόμα του κολλά, το μακρύ το μαραφέτι για ν΄ αλλάξει το κισμέτι.   Καθώς έξυνε την κούτρα, του εξίνισαν τα μούτρα, είδε νάρχεται ο κιμπάρις, ο Καζίρ ο μαραζιάρης.   Ο πασάς μας κάνει κέφι κι΄ η Γιουρλού του παίζει…

Περισσότερα

  Μας  τα είπαν όλα, πλάνες ιστορίες, την ωμή αλήθεια, ψεύδη, αλληγορίες.   Ψάχνουμε διέξοδο, μεσ ΄  το Γαλαξία, χάθηκε η Ανθρωπιά, πέθανε η Αξία.   Τίποτα δεν έμεινε, απ΄ την ύπαρξή μας, είμαστε κλεισμένοι, στο υγρό κελί μας.   Πέρασ΄  η ζωή μας, χίλιες τρικυμίες, δεν αντέχει η ψυχή, άλλες κακουχίες.   Μείναμε μονάχοι, στην οδό ονείρου, και λαθρεπιβάτες, του φρικτού απείρου.     Τι να περιμένεις, από τα συμβάντα, ρίξε τα στην άκρη, κάνε τα στην πάντα.   Τι είν΄ αυτό που μένει; ν ΄ αναγεννηθούμε. Μέσ ΄…

Περισσότερα