Στέλιος Κουμπιάς: 5. ΑΓΙΕ ΝΙΚΟΛΑ ΦΥΛΑΓΕ ΚΙ ΑΓΙΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ!! – Οι αναμνήσεις ενός ναυτικού

Το σημερινό ταξίδι στο παρελθόν συνεχίζεται με το πλοίο «Θεοφανώ Λιβανός» της εταιρείας Σ. Λιβανός Ελλάς. Είχα επιστρέψει στην Χίο ξεμπαρκάροντας από το «Χίος Ντέστινυ» στις 3 Οκτωβρίου του 1990 και ήταν η χρονιά που η σύζυγός μου συνέλαβε το δεύτερο παιδί μας οπότε και αποφάσισα να παραμείνω μέχρι να γεννήσει μιας και δεν ήμουνα παρών στην γέννα του πρώτου παιδιού μας.

Το δεύτερο παιδί μας ήρθε στον κόσμο το Σάββατο 15 Ιουνίου 1991, ήρθε η δεύτερη κορούλα μας που γέμισε χαρά και ευτυχία στο σπιτικό μας, και εφόσον πήγαν όλα καλά  έπρεπε κι εγώ να πάρω τον δικό μου γνωστό δρόμο την επιστροφή στην θαλασσινή ζωή μου, έτσι ήλθα σε συμφωνία με την εταιρεία Σ. Λιβανός Ελλάς  για να μπαρκάρω με το πλοίο «Θεοφανώ Λιβανός».

Παραμονές της μεγάλης εορτής για τον χριστιανισμό «κοιμήσεως της Θεοτόκου» αποχαιρέτησα την οικογένεια μου και έφυγα για τον Πειραιά να μεταβώ στο γραφείο της εταιρείας για τον καθιερωμένο προ ναυτολογήσεως έλεγχο, όπως κι έγινε και έτσι την Παρασκευή 16 Αυγούστου 1991 στις 6 το πρωί πετάξαμε για την Σιγκαπούρη μαζί με άλλα 4 άτομα και την σύζυγο του υποπλοιάρχου που ήταν ήδη στον πλοίο, για να επιβιβαστούμε στο πλοίο που είχε φθάσει ήδη στο λιμάνι και ξεφόρτωνε, το Σάββατο 17 Αυγούστου 1991 το πρωί φθάσαμε στην Σιγκαπούρη και μετά από τα καθιερωμένα διαδικαστικά στο αεροδρόμιο φθάσαμε στο πλοίο.

Πρώτο ταξίδι μετά την εκφόρτωση στην Σιγκαπούρη ήταν για την Αυστραλία και το λιμάνι Πορτ Κέμπλα κοντά στο Σίδνεϋ και θα φορτώναμε ένα είδος ελαφρόπετρας για εκφόρτωση στο Χακοντάτε της Ιαπωνίας. Μετά από 4 ημέρες παραμονής στην Σιγκαπούρη τελείωσε η εκφόρτωση και αναχωρήσαμε για την Αυστραλία όπου μετά από μερικές μέρες φθάσαμε στο αγκυροβόλιο του Πορτ Κέμπλα και μετά την καθιερωμένη και πολύ αυστηρή επιθεώρηση των τοπικών αρχών πήραμε την άδεια για μεθόρμιση στο λιμάνι και έναρξη φόρτωσης.

Στην προβλήτα που φορτώναμε το σιλό φόρτωσης ήταν σταθερό σε ένα σημείο και δεν μπορούσε να μετακινηθεί πλώρα-πρίμα για την φόρτωση των αμπαριών, οπότε έπρεπε σε τακτά χρονικά διαστήματα και βάση του σχεδίου φόρτωσης να μετακινούμε το πλοίο πλώρα-πρίμα με τους κάβους του πλοίου για να φορτώσουμε όλα τα αμπάρια, σε μία από αυτές τις μετακινήσεις έτυχε να είμαι Αξιωματικός της νυχτερινής βάρδιας και εκείνη την στιγμή βρισκόμουν στην πλώρη του πλοίου και κατόπιν συνεννοήσεως με τον υποπλοίαρχο παράμεινα στην πλώρη και εκείνος πήγε στην πρύμνη για να κάνουμε την μετακίνηση του πλοίου προς τα πρίμα.

Ενώ είχε ξεκινήσει η μετακίνηση του πλοίου προς τα πρίμα άκουσα στην ενδοεπικοινωνία για τον τραυματισμό στο χέρι του υποπλοιάρχου, ο οποίος τελικά είχε σπάσει το χέρι του στην προσπάθεια του να «εκτονώσει» τον κάβο από την μπίντα που ήταν πολύ φερμαρισμένος, μετά την ασφαλή μετακίνηση του πλοίου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και έβαλαν το χέρι στον γύψο και αναγκαστικά θα έπρεπε να ξεμπαρκάρει, φυσικά στεναχωρήθηκα πάρα πολύ για το συμβάν και επιπλέον γιατί είχαμε πολύ καλή συνεργασία και ήταν ένας υπέροχος χαρακτήρας. Το ίδιο βράδυ με κάλεσε ο πλοίαρχος και με ενημέρωσε ότι από σήμερα και μέχρι την Ιαπωνία που θα ερχόταν ο αντικαταστάτης του υποπλοιάρχου θα αναλάβαινα να ολοκληρωθεί η φόρτωση και τα καθήκοντα του υποπλοιάρχου.

Με την βοήθεια του θεού τελειώσαμε την φόρτωση και αναχωρήσαμε για το λιμάνι εκφόρτωσης το Χακοντάτε της Ιαπωνίας, σε όλο το ταξίδι σε συνεργασία με τον πλοίαρχο έβγαλα εις πέρας τα καθήκοντα που είχα αναλάβει και με την άφιξή μας στο Χακοντάτε επιβιβάσθει και ανέλαβε τα καθήκοντά του ο υποπλοίαρχος. Στο Χακοντάτε η εκφόρτωση γινόταν με τα μέσα του πλοίου και κατά την διάρκεια της εκφόρτωσης απογευματινή ώρα είχαν ανέβει για επιθεώρηση στο Νο.2 γερανό ο υποπλοίαρχος, ο ηλεκτρολόγος και ο ναύκληρος και κατά την διάρκεια του ελέγχου γλίστρησε ο ναύκληρος από την πλατφόρμα του γερανού με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στα καπάκια του Νο.2 αμπαριού και μετά στο κατάστρωμα.

Άλλη μία σοκαριστηκή στιγμή άλλος ένας τραυματισμός ποιο σοβαρός αλλά ευτυχώς όχι θανατηφόρος, ο άτυχος ναύκληρος μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο όπου και διαπιστώθηκαν πολλά κατάγματα με αποτέλεσμα να μείνει στο νοσοκομείο για περαιτέρω νοσηλεία και κατόπιν να γυρίσει στην πατρίδα, τις υπόλοιπες ημέρες παραμονής μας στο λιμάνι τον επισκεπτόμαστε καθημερινά και όταν φύγαμε από το Χακοντάτε ο πλοίαρχος ήταν σε συνεχή επαφή τόσο με τον τοπικό πράκτορα του πλοίου στο Χακοντάτε όσο και με το γραφείο μαθαίνοντας την κατάσταση και την πρόοδο της υγείας του άτυχου ναύκληρου, που μετά από μερικές ημέρες επέστρεψε στην πατρίδα για περαιτέρω περίθαλψη.

Τον Δεκέμβρη του 1991 βρισκόμασταν στο λιμάνι Ίντσον της Κορέας, εκεί κατάλαβα και ένοιωσα τι θα πει κρύο, μιλάμε τέτοιο κρύο δεν είχα ξανανιώσει ποτέ, τρυπούσε τα κόκκαλά σου, εκεί ξεφορτώναμε σε ιδιωτικό ντόκο ενός εργοστασίου και μια από τις πρώτες ημέρες της παραμονής μας μετά τις 6 το απόγευμα βγήκαμε με τον Μάγειρα και άλλο ένα μέλος του πληρώματος για να πάρουμε τηλέφωνο στα σπίτια μας από τον τηλεφωνικό θάλαμο που υπήρχε περίπου στα 100 μέτρα από το πλοίο, αφού μιλήσαμε όλοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το πλοίο και μόλις φθάσαμε στο πλατύσκαλο της σκάλας του πλοίου για να επιβιβασθούμε πρόσεξα τον Μάγειρα σαν να παραπάτησε και τον ρώτησα τι έχει και απάντησε ότι έχει μια μικροζάλη η οποία πέρασε σε λίγα λεπτά και έτσι ανεβήκαμε στο πλοίο, μπαίνοντας στο ακομοντέσιον βρεθήκαμε με τα άλλα παιδιά που ετοιμαζόταν να πάνε κι αυτοί για τηλέφωνο και κουβεντιάζαμε, ο Μάγειρας κατευθύνθηκε στον ψύκτη νερού που υπήρχε στην γωνιά του διαδρόμου και ξαφνικά τον βλέπουμε να πέφτει κάτω, αμέσως προσπαθήσαμε να δώσουμε τις πρώτες βοήθειες φωνάξαμε τον πλοίαρχο και υποπλοίαρχο που ειδοποίησαν το τέρμιναλ που είχε γιατρό και ασθενοφόρο για την μεταφορά του στο νοσοκομείο.

Ο πλοίαρχος ανέθεσε σε μένα να συνοδεύσω τον μάγειρα στο νοσοκομείο, πράγματι μπήκαμε στο ασθενοφόρο και σε όλη την διαδρομή του μιλούσα κρατώντας το χέρι του και προσπαθώντας να πάρω μία κουβέντα του, αλλά εις μάτην. Φθάσαμε στο νοσοκομείο όπου αμέσως τον μετέφεραν στα επείγοντα προσπαθώντας να τον επαναφέρουν, είχαν απαγορεύσει να βρίσκομαι μαζί του μέσα στην αίθουσα και παρακολουθούσα με αγωνία όλη την προσπάθεια των γιατρών από το τζάμι του παραθύρου, μετά από περίπου μία ώρα βγήκε ο γιατρός και μου ανακοίνωσε ότι ο φίλος σου.. έφυγε δίνοντας τα συλλυπητήρια του ζητώντας ταυτόχρονα να τον συνοδεύσω στο νεκροτομείο για τα διαδικαστικά και να παραλάβω ότι είχε επάνω του, εκείνη την στιγμή ένοιωσα να παραλύω, να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου, έκλαιγα απαρηγόρητα δεν μπορούσα να το πιστέψω, φυσικά και τον συνόδεψα μέχρι το νεκροτομείο ζητώντας από τον γιατρό να καλέσει τον πράκτορα του  πλοίου για το θλιβερό συμβάν και εκείνος με την σειρά του τον πλοίαρχο μας.

Αφού πήρα ότι είχε πάνω του και τα οποία καταγράφηκαν στην έκθεση του γιατρού για το συμβάν, φίλησα και αποχαιρέτησα τον φίλο μας, δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελό και την καλοσύνη του, ένας εξαίρετος άνθρωπος και επαγγελματίας, ας είναι καλά όπου κι αν βρίσκεται. Μετά το τραγικό συμβάν έπρεπε να γίνει καταγραφή και να μαζέψουμε τα πράγματά του για να σταλούν στους δικούς του και έτσι έγινε μια επιτροπή με επικεφαλή τον υποπλοίαρχο όπου και εκτελέσαμε αυτό το θλιβερό καθήκον. Φυσικά  την επομένη ανέβηκε στο πλοίο ο πρόξενος της Ελλάδας στο Ίντσον για την ανάκριση και καταθέσεις του πληρώματος σχετικά με το τραγικό συμβάν.

Τελικά φύγαμε από το Ίντσον χωρίς να έρθει αντικαταστάτης του εκλιπόντος Μάγειρα και τα καθήκοντα του μέχρι το επόμενο λιμάνι ανέλαβε ένας ναύτης ο οποίος γνώριζε από μαγειρική, φυσικά το μόνο που δεν μας απασχολούσε εκείνο το διάστημα ήταν το τι θα φάμε, καταλαβαίνεται την ψυχολογική κατάσταση όλων μας, ταξιδεύαμε για το Γκουάιμας του Μεξικού και το μυαλό και οι συζητήσεις ήταν πάντα γύρω από τον αδικοχαμένο φίλο μας, ένα ταξίδι πολύ δύσκολο τόσο ψυχολογικά όσο και πραγματικά γιατί ταξιδεύαμε τον Ειρηνικό ωκεανό καταχείμωνα και σχεδόν όλο το ταξίδι ήταν με storms, κάτι πολύ σύνηθες στον Ειρηνικό ωκεανό τον χειμώνα. Φθάσαμε στο Γκουάιμας και ξεκινήσαμε φόρτωση τσιμέντο χύμα για εκφόρτωση στο Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης, εκεί γνώρισα και έναν Χιώτη ο οποίος έμεινε εκεί πριν πολλά χρόνια παντρεύτηκε έφτιαξε οικογένεια και είχε μια ταβέρνα και πλυντήριο ρούχων.

Στον γυρισμό για το λιμάνι εκφόρτωσης και ενώ ταξιδεύαμε στον Ειρηνικό ωκεανό κάτω από τα νησιά Αλεούτια γύρω στις 3 το πρωί ενώ έκανα βάρδια στην γέφυρα άκουσα πολύ έντονους χτύπους στην πλώρη του πλοίου, αμέσως ειδοποίησα τον πλοίαρχο και ανάψαμε τα φώτα στην κουβέρτα και είδαμε γύρω από το πλοίο κομμάτια πάγου σε διάφορα μεγέθη, έγινε επιθεώρηση γύρω από το πλοίο στην πλώρη και στο κάσαρο αλλά δεν βρέθηκα τυχόν ζημιές και συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Μετά από δύο ημέρες γινόταν της «κακομοίρας» μιλάμε για πολύ δύσκολη κατάσταση λόγω καιρού, πηγαίναμε με ελάχιστη ταχύτητα και παρόλα αυτά το πλοίο χανόταν μέσα στα κύματα μέχρι το Νο.3 αμπάρι, έχοντας το νου μας συνεχώς στην πλώρη και τα πρώτα αμπάρια παρατηρήσαμε ότι από το Νο.1 αμπάρι είχα φύγει η θυρίδα φόρτωσης για χύμα τσιμέντο που είναι στα καπάκια των αμπαριών, οπότε ο πλοίαρχος αφού ενημέρωσε από τα μεγάφωνα του πλοίου το πλήρωμα ότι θα γυρίσουμε 180 μοίρες έτσι ώστε να κρατηθούν για αποφυγή τραυματισμών, γυρίσαμε το πλοίο και πήγαμε στην πλώρη και καλύψαμε με μουσαμά όλα τα καπάκια του Νο.1 αμπαριού έτσι ώστε να αποφύγουμε την εισροή υδάτων στο αμπάρι, και αφού τελειώσαμε γυρίσαμε πάλι το πλοίο στην κανονική του ρότα για το λιμάνι του Μπανγκόκ, αυτά τα δύο γυρίσματα που κάναμε δεν ξεχνιούνται μιλάμε η κλήση του πλοίου έφθασε στις 35 με 40 μοίρες.

Μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία φθάσαμε στο Μπανγκόκ όπου και παραμείναμε μια εβδομάδα για την εκφόρτωση, μετά το πέρας της εκφόρτωσης πήγαμε στο λιμάνι «Λαέμ Τσαμπανγκ» της Ταϊλάνδης ήταν περίπου 1 ημέρα ταξίδι, εκεί θα φορτώναμε γύψο για την Κορέα. Ξεκινήσαμε την φόρτωση και την δεύτερη ημέρα παραμονής μας στο ντόκο το απόγευμα βγήκαν μερικά μέλη του πληρώματος για να επισκεφθούν την πόλη, ένας εξ ’αυτών γύρισε γύρω στις 3 το πρωί, η σκάλα του πλοίου λόγω του ότι δεν μπορούσε να «πατήσει» με ασφάλεια στον ντόκο την είχαμε κρεμάσει στο ύψος του ντόκου και  από την κάτω πλατφόρμα της σκάλας είχαμε τοποθετήσει έξτρα ξύλινη σκάλα, έτσι ο ναυτικός που επέστρεψε στο πλοίο ενώ βρισκόταν στην ξύλινη σκάλα παραπάτησε και έπεσε στην θάλασσα, για καλή του τύχη τον είδε ο νυχτοφύλακας του πλοίου (που εδώ και μερικά χρόνια είναι Πλοίαρχος) ο οποίος ενημέρωσε τον Αξιωματικό φυλακής για το συμβάν και χωρίς δεύτερη σκέψη βούτηξε στην θάλασσα για να βοηθήσει τον συνάδελφο διότι έβλεπε ότι δεν τα κατάφερνε να προσεγγίσει την σκάλα, και ο Αξιωματικός φυλακής κατέβασε την σκάλα του πλοίου μέσα στην θάλασσα έτσι ώστε να τον ανεβάσουν πιο εύκολα, ευτυχώς για όλα πήγαν καλά και ανέβηκαν και οι δύο στο πλοίο αλλά δυστυχώς ο νυχτοφύλακας στην προσπάθεια του να ανεβάσει τον συνάδελφο στην σκάλα τραυματίστηκε στο πόδι, και όπως αποδείχθηκε μετά από την ανάκριση που έκανε ο πλοίαρχος για το συμβάν, ο εξοδούχος ήταν μεθυσμένος και δεν βοηθούσε τον συνάδελφό του που προσπαθούσε να τον σώσει.

Φυσικά ο τραυματίας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και επανήλθε στο πλοίο αλλά με άδεια εκτός εργασίας για 2 εβδομάδες, και ο «ένοχος» πήρε τον δρόμο του γυρισμού για την πατρίδα κατόπιν συνεννοήσεως του πλοιάρχου και της εταιρείας, όλα αυτά συνέβησαν στα μέσα Φλεβάρη του 1992.

Στο «Θεοφανώ Λιβανός» παρέμεινα μέχρι της 15 Ιουλίου 1992 οπότε και απολύθηκα και επαναπατρίστηκα από το λιμάνι Κινούρα της Ιαπωνίας, και δόξα τον θεό το υπόλοιπο διάστημα κύλησε κανονικά.

 

Με εκτίμηση

Στέλιος Κουμπιάς

 

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.