“Η Λυρική στη Μεγάλη οθόνη” στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου

Το Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου ξεκινά μια νέα συνεργασία με  την Εθνική Λυρική Σκηνή της χώρας μας και στο πλαίσιο των κινηματογραφικών προβολών “Η Λυρική στη Μεγάλη οθόνη” φιλοξενεί δύο σπουδαίες παραγωγές της.

–          Την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2018 στις 20:00 την κωμική όπερα «Ο Μικάδος».

–          Την Τρίτη 23 & την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2018 στις 09:30 & στις 11:00 την όπερα για παιδιά και νέους «Ο Πρίγκιπας Ιβάν και το Πουλί της φωτιάς».

Για όλες τις προβολές η είσοδος είναι ελεύθερη.

 

Γκίλμπερτ και Σάλλιβαν
Ο μικάδος

Κωμική όπερα
Νέα Παραγωγή / Συμπαραγωγή με την Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή

Μουσική διεύθυνση-ενορχήστρωση: Μιχάλης Παπαπέτρου
Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης

 

Μια ξεκαρδιστική εξωτική όπερα από τους προπάτορες των Monty Python και των Αδελφών Μαρξ παρουσιάζεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος σε πανελλήνια πρώτη. Η όπερα Ο μικάδος (1885) των Γκίλμπερτ και Σάλλιβαν ανεβαίνει σε συμπαραγωγή με την Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή, μία από τις πιο δραστήριες ομάδες των τελευταίων ετών, σε μουσική διεύθυνση – ενορχήστρωση Μιχάλη Παπαπέτρου και σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση. Από τις 21 Δεκεμβρίου και για οκτώ μόνο παραστάσεις, τα ερωτικά φλερτ στην Εναλλακτική Σκηνή κόβονται…σπαθί!

Η απόδοση του λιμπρέτου, παραγγελία για τη συμπαραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ και της ομάδας μουσικού θεάτρου Ραφή, ανήκει σε δύο διακεκριμένους μεταφραστές, τον Γιώργο Τσακνιά, που ανέλαβε την απόδοση των πεζών μερών και την Κατερίνα Σχινά, που απέδωσε στα ελληνικά τα μελοποιημένα μέρη. 

Οι δημιουργοί του Μικάδου, Ουίλλιαμ Σβενκ Γκίλμπερτ και Άρθουρ Σάλλιβαν, πρωτεργάτες της αγγλικής μουσικής κωμωδίας, εμπνέονται από την ατμοσφαιρική Άπω Ανατολή για να συνθέσουν μια κοφτερή σάτιρα των κοινωνικοπολιτικών ηθών του 19ου αιώνα. Η βία, η διαφθορά, ο λαϊκισμός, η υποκρισία και ο πουριτανισμός μπαίνουν στο στόχαστρο του δαιμόνιου καλλιτεχνικού διδύμου, που στηλιτεύει με χιούμορ και ελαφράδα τα κακώς κείμενα της εποχής του.

Ο λιμπρετίστας Ουίλλιαμ Σβενκ Γκίλμπερτ φέρεται να εμπνεύστηκε το θέμα του έργου από ένα γιαπωνέζικο σπαθί που είδε αναρτημένο σε μια δημόσια βιβλιοθήκη. Την εποχή εκείνη, θίασοι από την Ιαπωνία έκαναν περιοδεία στο Λονδίνο, συμβάλλοντας στη διάδοση του εξεζητημένου οριενταλισμού που είχε ξετρελάνει το βρετανικό κοινό. Η τοποθέτηση της δράσης σε ένα απομακρυσμένο γεωγραφικό περιβάλλον διευκόλυνε τον έμπειρο συγγραφέα να μιλήσει άφοβα για ζητήματα που ταλάνιζαν την αγγλική κοινωνία της εποχής του: τα απανωτά πολιτικά σκάνδαλα, την κατάχρηση εξουσίας, το έλλειμμα δημοκρατίας. Επιπλέον, η συγκεκριμένη επιλογή τού επέτρεπε να στηλιτεύσει με χιούμορ και εκλεκτική ειρωνεία τον άκρατο πουριτανισμό της βικτωριανής περιόδου, ανοίγοντας το δρόμο για συγγραφείς όπως ο Όσκαρ Ουάιλντ και ο Μπέρναρντ Σω. Στη μαγική πολιτεία του Τιτιπού, όπου ο Μεγάλος Αυτοκράτορας (Μικάδος) είχε απαγορεύσει το κόρτε, οι ερωτύλοι ράφτες γίνονταν δήμιοι για να μην αποκεφαλίσουν…τον εαυτό τους, οι βουλευτές αυτοανακηρύσσονταν σε «άρχοντες των πάντων» και τα απαγορευμένα φλερτ ανθίζουν στις πιο απίθανες εκδοχές. O συνθέτης Άρθουρ Σάλλιβαν θεωρούσε τον Μικάδο ως το αριστούργημά του, με το οποίο πραγματοποίησε την  πολυπόθητη σύζευξη ανάμεσα στην «ελαφριά» βρετανική οπερέτα και τη «σοβαρή» αγγλική όπερα, όπου το «χιούμορ, η σάτιρα, οι χαρακτήρες και η υψηλής ποιότητας μουσική συνυπάρχουν σε θαυμαστή ισορροπία».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μικάδος αποτέλεσε την απόλυτη πηγή έμπνευσης για τα μιούζικαλ των Τζωρτζ και Άιρα Γκέρσουιν στο Μπρόντγουαιη και το Χόλυγουντ. Ο ίδιος ο Τζωρτζ Γκέρσουιν θεωρούσε το δίδυμο Γκίλμπερτ και Σάλλιβαν πρότυπο του. Το έργο σημείωσε τεράστια επιτυχία ήδη από τον πρώτο χρόνο παρουσίασης του το 1885 (περίπου 150 θίασοι σε όλο τον κόσμο είχαν εντάξει τον Μικάδο στο ρεπερτόριό τους μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς) και παραμένει ένα από τα δημοφιλέστερα έργα μουσικού θεάτρου όλων των εποχών.

 

Σημείωμα του σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση

Στο Λονδίνο του 188κάτι, ένας συγγραφέας που βρίσκεται σε κρίση επισκέπτεται, ύστερα από προτροπή της γυναίκας του, μια γιαπωνέζικη έκθεση που περιλαμβάνει μουσική, θέατρο, γαστρονομία. Ο Γκίλμπερτ, διότι γι’ αυτόν μιλάμε, γράφει ως τότε λιμπρέτα όπου καταλυτικό ρόλο παίζουν μάγοι και μαγικά φίλτρα. Η Άπω Ανατολή τού είναι άγνωστη. Τον βλέπουμε λοιπόν να παρακολουθεί Νο και Καμπούκι με μάτι ορθάνοιχτο και αντιλαμβανόμαστε πως εκείνη τη στιγμή γεννιέται στο μυαλό του μια ιδέα, ένα πρωτοφανές θέμα: Ο Μικάδος – όλα αυτά συμβαίνουν στην ταινία Η παράσταση μιας ζωής [Topsy-Turvy] του Μάικ Λη. Έχουμε λοιπόν το πρώτο χαρακτηριστικό του έργου από τη γέννησή του. Ο εξωτικός απωανατολίτικος σπόρος γονιμοποιείται στο βλέμμα του κοσμοπολίτη Εγγλέζου, ένα βροχερό λονδρέζικο απόγευμα.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του έργου έχει σχέση με το θέμα του: ο Μικάδος (αυτοκράτορας) έχει απαγορεύσει οποιαδήποτε ερωτική προσέγγιση (φλερτ) εκτός γάμου, επί ποινή θανάτου. Το ότι κάποια στιγμή ο τελευταίος καταδικασθείς διορίζεται και δήμιος μπλοκάρει τη ρουτίνα των εκτελέσεων και δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα για την κωμωδία.

Ξεκινάω από το δεύτερο: οι συνειρμοί που γεννάει η παράλογη απαγόρευση και η απάνθρωπη τιμωρία θα έλεγα ότι δεν είναι γιαπωνέζικης αλλά κινέζικης και μάλιστα μαοϊκής απόχρωσης: το «Μεγάλο Άλμα Προς τα Εμπρός», η περίοδος της Πολιτιστικής Επανάστασης, και τα δύο «επιτεύγματα» της μαοϊκής περιόδου, με τον τραγικό παραλογισμό τους, ξεπερνούν την όποια μυθοπλαστική υπερβολή.

Ας μου επιτραπεί να επιστρέψω στο πρώτο χαρακτηριστικό: ένας Εγγλέζος του 19ου αιώνα γράφει μια κωμωδία αγγλοσαξονικού ύφους, με ιαπωνικό θέμα, σκηνικό και αισθητική. Φυσικά, η δράση τοποθετείται σε μια άχρονη, κλασική Ιαπωνία, φιλτραρισμένη από μια λογική αγγλοσαξονικά αποικιοκρατική. Ίσως, πριν από εξήντα χρόνια αυτό το κοκτέιλ να ήταν μυθοπλαστικά δραστικό. Σήμερα όμως; Λειτουργεί κάτι τέτοιο πέραν του φολκλόρ; Αντίθετα, η τοποθέτηση της κωμικής δράσης σ’ ένα αυταρχικό καθεστώς ομοιομορφίας και απαγορεύσεων οξύνει τον παραλογισμό και το αστείο του έργου. Άλλωστε το εγγλέζικο φλέγμα, η απωανατολίτικη βουβή υπερεκφραστικότητα, όπως και το ηχόχρωμα των ελληνικών του ’50, ’60 (Αυλωνίτης, Μακρής κλπ.), είναι όλα παραλλαγές του ίδιου clown – dieu. Από τα παραπάνω, που είναι σκέψεις πάνω στον Μικάδο, λείπει η υπέροχη μουσική του Σάλλιβαν. Αυτή όμως θα την ακούσετε στην παράσταση.

 

Η Ομάδα μουσικού θέατρου Ραφή με μια ματιά

Η ομάδα Ραφή ιδρύθηκε το 2012 από τις λυρικές τραγουδίστριες Αναστασία Κότσαλη και Λητώ Μεσσήνη και τον μαέστρο Μιχάλη Παπαπέτρου. Συνεργάζεται με σημαντικούς πολιτιστικούς θεσμούς της Αθήνας (Εθνική Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής, Θέατρο  Πόρτα κ.ά.), συμπράττοντας με σκηνοθέτες όπως ο Ακύλλας Καραζήσης, Αλέξανδρος Ευκλείδης, Ζωή Χατζηαντωνίου, Θέμελης Γλυνάτσης, Πάρις Μέξης, Μάρω Μαρμαρινού κ.ά. Τα τελευταία χρόνια διοργανώνει τους κύκλους μουσικής δωματίου  He thought he saw an elephant, επιχειρώντας να εξερευνήσει και να αναδείξει τη σχέση λογοτεχνίας και λυρικού τραγουδιού, προσκαλώντας δημιουργούς όπως η Άλκη Ζέη, ο  Αχιλλέας Κυριακίδης, ο Δημοσθένης Παπαμάρκος, ο Δημήτρης Καλοκύρης κ.ά. Σε συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες Λήμνου και Τήνου πραγματοποιεί εκπαιδευτικά εργαστήρια για παιδιά δημοτικού, με άξονα τα έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών όπως οι Μωρίς Ραβέλ, Π. Ι. Τσαικόφσκι και Γιάννης Κωνσταντινίδης.

Γκίλμπερτ και Σάλλιβαν
Ο μικάδος
Κωμική όπερα
Νέα Παραγωγή / Συμπαραγωγή με την Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή

Μουσική διεύθυνση-ενορχήστρωση: Μιχάλης Παπαπέτρου
Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης
Απόδοση-διασκευή: Γιώργος Τσακνιάς
Απόδοση στίχων: Κατερίνα Σχινά
Σκηνικά-κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Κίνηση: Χαρά Κότσαλη
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος

Μικάδος: Μάριος Σαραντίδης
Νάνκι-Που: Θάνος Λέκκας 
Κο-Κο: Δημήτρης Ναλμπάντης
Που-Μπα: Νίκος Σπανάτης 
Κατίσα: Αναστασία Κότσαλη
Γιαμ-Γιαμ: Λητώ Μεσσήνη
Πίτι-Σινγκ: Λυδία Αγγελοπούλου
Πιπ-Μπο: Βαρβάρα Μπιζά

Μουσικοί: Διονύσης Βερβιτσιώτης (βιολί), Γκουίντο ντε Φλάβις (σαξόφωνο), Γιώργος Κρίμπερης (τρομπόνι), Χάρης Παζαρούλης (κοντραμπάσο), Κώστας Σερεμέτης (κρουστά), Βαγγέλης Στεφανόπουλος (πιάνο/πλήκτρα)

 

Θοδωρής Αμπαζής

Ο πρίγκιπας Ιβάν και το πουλί της φωτιάς

 

Όπερα για παιδιά και νέους

Πρώτη παρουσίαση / Παραγγελία της ΕΛΣ

 

Η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής εγκαινιάζει την πρωινή της ζώνη στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με την όπερα για παιδιά και νέους Ο πρίγκιπας Ιβάν και το πουλί της φωτιάς του σημαντικού συνθέτη και σκηνοθέτη Θοδωρή Αμπαζή, από τις 22 Οκτωβρίου. Το έργο βασίζεται σε γνωστό παραδοσιακό ρώσικο παραμύθι, στο οποίο βασίστηκε επίσης και το διάσημο μπαλέτο του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 5-12 ετών και στοχεύει να αποτελέσει μια ιδεώδη εισαγωγή στον κόσμο της λυρικής τέχνης, από έναν δημιουργό με σύγχρονο μουσικό και θεατρικό ιδίωμα. Το λιμπρέτο είναι της Σοφιάννας Θεοφάνους, ενώ το  εξαμελές ενόργανο σύνολο διευθύνει ο Μιχάλης Παπαπέτρου.

 

Η ιστορία του έργου μιλά για το πουλί της φωτιάς, ένα μεγαλόσωμο, πανέμορφο πτηνό με μαγικές ικανότητες, μεγαλοπρεπές φτέρωμα στο χρώμα της φωτιάς. Το πιο βασικό όμως; Βάζει σε μεγάλες περιπέτειες όποιον επιχειρεί να το πιάσει. Ον ασυνήθιστο, μαγικό και εκθαμβωτικό, συμβολίζει την απόλυτη ελευθερία γι’ αυτό και η κατάκτησή του σχετίζεται με την πραγματοποίηση των πιο δύσκολων στόχων, των πιο μεγάλων επιθυμιών.

Μέσα από λιτό αλλά εντυπωσιακό σκηνικό η Εναλλακτική Σκηνή μεταφέρει τα παιδιά και τους νέους στον κόσμο της φαντασίας. Με όχημα μια μαγική ντουλάπα ταξιδεύουμε σε καταπράσινα δάση, παλάτια και απόκοσμα μέρη, εκεί όπου όλα μπορούν να συμβούν. Έντονα χρώματα, μαγικά κόλπα και μεταμορφώσεις επί σκηνής συνθέτουν ένα αξέχαστο μουσικοθεατρικό ταξίδι.

 

 

H ιστορία έχει ως εξής…

 

Όταν ο τσάρος Βιτσλάφ ανακαλύπτει ότι τα πολύτιμα χρυσά του μήλα αρχίζουν και λιγοστεύουν, αναθέτει στα τρία του παιδιά Ντιμίτρι, Βασίλι και Ιβάν να πιάσουν τον κλέφτη και να του τον παραδώσουν. Σε αντάλλαγμα, τους προσφέρει το στέμμα και το βασίλειό του. Ο μικρότερος ο Ιβάν, ο πιο κακομαθημένος και αλαζόνας, ξεγελάει τα αδέρφια του και ξεκινάει μόνος του ένα συναρπαστικό και δύσκολο ταξίδι στο Μαύρο Δάσος του Μάγου βασιλιά Κοσέι, του μεγαλύτερου μάγου των εποχών και των παραμυθιών. Με τη βοήθεια του Βολκ του Λύκου αναζητά το χρυσό Πουλί της Φωτιάς για να το παραδώσει στον πατέρα του και να αποδείξει ότι αξίζει να γίνει ο επόμενος τσάρος.  Μέσα από τις περιπέτειές του θα μάθει από την αρχή και με δύσκολο τρόπο την αξία της ειλικρίνειας και της γενναιότητας που οδηγεί στο δρόμο της γέννησης ενός πραγματικού Βασιλιά.

 

 

Η όπερα για παιδιά και νέους Ο πρίγκιπας Ιβάν και το πουλί της φωτιάς αποτελεί την κεντρική παραγωγή της πρωινής ζώνης της Εναλλακτικής Σκηνής για τη σεζόν 2017-2018. Πρόκειται για μια νέα ανάθεση της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ στον Θοδωρή Αμπαζή.

 

 

Σημείωμα του συνθέτη και σκηνοθέτη Θοδωρή Αμπαζή

Το μουσικό παραμύθι Ο Πρίγκιπας Ιβάν και το Πουλί της Φωτιάς προέκυψε από καλλιτεχνική ανάγκη δική μου και της Σοφιάννας Θεοφάνους να συνεργαστούμε ξανά, μετά το πρώτο μας κοινό εγχείρημα, τη Βασίλισσα του χιονιού. Η πρόσκληση από την Εναλλακτική Σκηνή και τον τότε Υπεύθυνο Γιώργο Κουμεντάκη ήρθε την κατάλληλη στιγμή και έτσι δόθηκε  το εναρκτήριο λάκτισμα της νέας μας περιπέτειας.

Γνώριζα ένα μέρος από το ομώνυμο παραμύθι, μέσω του περίφημου έργου για μπαλέτο του Igor Stravinky Το πουλί της φωτιάς. Την περίοδο των σπουδών μου στην Ολλανδία είχα μεγάλο πάθος με το έργο του μεγαλοφυούς συνθέτη· η μελέτη των ενορχηστρώσεών του ήταν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μου.

Εξερευνώντας τον κόσμο του ρωσικού παραμυθιού ανακαλύψαμε ότι  το «πουλί της φωτιάς» συναντάται σε μια ποικιλία παραλλαγών στη Ρωσική γραμματολογία. Διασκευάσαμε το παραμύθι, κρατώντας τους βασικούς άξονες, αλλά διαμορφώνοντας μια πυκνή μεν, εύληπτη δε ιστορία, κατάλληλη αφ’ ενός να υπηρετήσει ένα λιμπρέτο και αφ’ ετέρου να γίνει θελκτική για τους  μικρούς θεατές.

Κεντρικό θέμα του παραμυθιού είναι η αλαζονεία  ως ένας δρόμος που οδηγεί στην απομόνωση και τελικώς την καταστροφή. Ο προικισμένος πρίγκιπας Ιβάν πιστεύει ότι μόνος του μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Εκμεταλλεύεται και κοροϊδεύει τους πάντες γύρω του αποσκοπώντας στην εγκαθίδρυση απόλυτης εξουσίας, όμως παίρνει ένα μάθημα ζωής όταν η Γελένα, παρά το ότι έχει εξαπατηθεί και πληγωθεί από αυτόν, τον σώζει από την εξορία και τη δυστυχία.

Στις παραστάσεις μου η σκηνοθεσία και η μουσική γεννιούνται μαζί. Οι σχέσεις των ηρώων και οι συνθήκες των σκηνών καθοδηγούν τη συνθετική σκέψη, με στόχο να υπηρετηθεί η δραματουργία του έργου. Οι μουσικές δομές δημιουργούνται κατ’ αρχάς ως αποτέλεσμα της μουσικής απεικόνισης μιας σκηνικής συμπεριφοράς, όμως στο επόμενο στάδιο και, καθώς διαμορφώνεται η συνολική φόρμα της παράστασης, η μουσική αναλαμβάνει να οδηγήσει τη δραματουργία αξιοποιώντας συνθετικές και ενορχηστρωτικές τεχνικές. Έτσι, ένα μεγάλο μέρος του συνολικού αποτελέσματος έχει ουσιαστικά ολοκληρωθεί στη σκέψη μου, πολύ πριν την έναρξη των προβών. Η χωροταξία, οι κινήσεις, η εκφορά του μελοποιημένου -η μη- κειμένου, η χορικότητα και τα μονολογικά η διαλογικά μέρη ανήκουν εξαρχής στην παρτιτούρα της παράστασης. Ο πυρήνας της  σκηνοθεσίας  είναι εύληπτα αποτυπωμένος στις μουσικές χειρονομίες και τις σκηνικές οδηγίες που τις συνοδεύουν· και καθώς στην περίπτωσή μου συνθέτης και σκηνοθέτης είναι το αυτό πρόσωπο, αποσοβείται ο κίνδυνος των μεγάλων συγκρούσεων μεταξύ συντελεστών, ο οποίος πάντοτε ελλοχεύει στην ολιστική διαπραγμάτευση που περιέγραψα.

Το μουσικό λεξιλόγιο της παράστασης είναι παντελώς ελεύθερο. Ως λάτρης των χρωμάτων, χρησιμοποιώ συχνά χρωματικές κλίμακες που όμως εναλλάσσονται με διατονικά μέρη και ενίοτε -κλείνοντας ταπεινά το μάτι στο δάσκαλο Stravinsky- με οκτατονικές και ολοτονικές κλίμακες. Προσπαθώ, όπως και στη «Βασίλισσα του χιονιού», να εισαγάγω τα παιδιά στον υπέροχο κόσμο της όπερας. Απέφυγα τις -μεγάλης διάρκειας- μουσικές χειρονομίες έχοντας επίγνωση του περιορισμένου χρόνου που τα παιδιά κρατούν τη συγκέντρωσή τους, ενώ φρόντισα ώστε τις πιο «εγκεφαλικές» μουσικές κατασκευές να τις διαδέχονται αναγνωρίσιμες και εύκολες μελωδίες που να μπορούν τα παιδιά να «απορροφήσουν» γρήγορα και να αναπαράξουν ευχερώς.

Μουσική σύνθεση-σκηνοθεσία: Θοδωρής Αμπαζής

Μουσική διεύθυνση: Μιχάλης Παπαπέτρου

Ποιητικό κείμενο: Σοφιάννα Θεοφάνους

Σκηνικά-κοστούμια: Κέννυ Μακ Λέλλαν

Κίνηση: Σταυρούλα Σιάμου

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Τσάρος Βάτσλαβ: Δημήτρης Ναλμπάντης

Λύκος: Παναγιώτης Αθανασόπουλος

Μάγος Κοσέι: Βασίλης Δημακόπουλος

Ιβάν: Γιάννης Καλύβας

Βασίλι: Γιάννης Φίλιας

Ντιμίτρι: Νικόλας Μαραζιώτης

Πουλί της φωτιάς – Γελένα: Βάσια Ζαχαροπούλου

Νίνα: Λητώ Μεσσήνη

Μηλιά: Μαρία Κατριβέση

Αυλικοί: Χριστίνα Ασημακοπούλου, Βασίλης Δημακόπουλος, Αγγελική-Ζωή Καραγκούνη, Μαρία Κατριβέση, Μιχάλης Κατσούλης, Μιράντα Μακρυνιώτη, Λητώ Μεσσήνη

Δέντρα: Χριστίνα Ασημακοπούλου, Βασίλης Δημακόπουλος, Αγγελική-Ζωή Καραγκούνη, Μαρία Κατριβέση, Μιχάλης Κατσούλης, Μιράντα Μακρυνιώτη, Λητώ Μεσσήνη, Δημήτρης Ναλμπάντης

Κλεφτρόνια: Χριστίνα Ασημακοπούλου, Αγγελική-Ζωή Καραγκούνη, Μαρία Κατριβέση, Μιχάλης Κατσούλης, Νικόλας Μαραζιώτης, Μιράντα Μακρυνιώτη, Δημήτρης Ναλμπάντης, Γιάννης Φίλιας

Φωνητικό σύνολο: Χριστίνα Ασημακοπούλου, Αγγελική-Ζωή Καραγκούνη, Μαρία Κατριβέση, Μιχαήλ Κατσούλης, Μιράντα Μακρυνιώτη, Νικόλας Μαραζιώτης, Λητώ Μεσσήνη

Συμμετέχει εξαμελές ενόργανο σύνολο

 

 

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.