Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου
Δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες που συναντούμε ανθρώπους, που έχουν γευτεί τον πόνο ή τη λύπη στη ζωή τους.
Οικονομικά αδιέξοδα, ανίατες ασθένειες, αποτυχίες, οικογενειακά προβλήματα, θάνατοι συγγενικών προσώπων, αδικίες, συκοφαντίες, παρεξηγήσεις.
Πολλοί αδυνατούν να τα διαχειριστούν με ψυχραιμία, υπομονή και σύνεση.
Τούτο είναι, ανθρωπίνως, λογικό μέχρις ενός σημείου. Αυτό που λείπει, στις περιπτώσεις αυτές, είναι η έμπρακτη συμπαράσταση (ηθική και υλική), αλλά –πρωτίστως– η εμπιστοσύνη στον Θεό και η πίστη.
Διαφορετικά, ο πονεμένος άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί σε σύγχυση και μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι αυτοί διακατέχονται από ένα μείζον άγχος, που επιζητεί την απάντηση στο «γιατί σε μένα όλα αυτά;». Ενίοτε γογγύζουν, αδίκως, κατά του Θεού (!), βλασφημούν, κλείνονται στον εαυτό τους, απομονώνονται, αποφεύγουν να μιλήσουν και να ζητήσουν βοήθεια, ακόμη και από άτομα του στενού ή φιλικού τους περιβάλλοντος.
Οι εμπερίστατοι συνάνθρωποί μας χρήζουν βοηθείας και συμπαραστάσεως. Η προσέγγισή τους, όμως, δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολη. Ακόμη και εάν έχει κάποιος την πρόθεση να τους βοηθήσει, πρέπει αρχικά να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, να τους πείσει ότι ενδιαφέρεται δίχως υστεροβουλία για εκείνους, κινούμενος από αγνά κίνητρα, αγάπη, ανθρωπιά, αλτρουισμό. Επίσης, οφείλει να αφιερώσει πολύ χρόνο για αυτούς, να έχει ανοικτά τα αυτιά, το μυαλό και την καρδιά του.
Αναφορικά με το ζήτημα αυτό, μπορούμε να μιμηθούμε το παράδειγμα του Αγίου Παισίου του Αγιορείτη. Ό Άγιος Γέροντας άκουγε επί ώρες τα εσώψυχα των πονεμένων επισκεπτών του, πολλοί των οποίων ήσαν και ψυχικά διαταραγμένοι. Τον εμπιστεύονταν και του εκμυστηρεύονταν όσα τους βασάνιζαν. Έβρισκαν στο πρόσωπό του Αγίου Παισίου τον πολύτιμο συμπαραστάτη, τον αγνό αρωγό, τον σοφό διδάσκαλο, τον άγιο πατέρα που τους παρηγορούσε από τις ταλαιπωρίες της ζωής.
Ανέφερε χαρακτηριστικά: “Οι άνθρωποι σήμερα θέλουν να τους ακούς”. Επίσης, έλεγε, σε όσους κατέτρεχαν πολλά δεινά: “Η υπερβολική λύπη και η ευαισθησία αχρηστεύουν πνευματικά τον άνθρωπο και αποτελούν όπλο του διαβόλου. Γι΄ αυτό, δεν χρειάζεται οι ευαίσθητοι να λεπτολογούνε τα πράγματα”.
Η αντιμετώπιση του πόνου έχει ως βάση τη σύνδεση του ανθρώπου με τον Θεό. Η ποιμαντική των εμπερίστατων αδελφών μας, αφετηρία και τερματισμό έχει τον Θεό και τη σχέση του με τον πάσχοντα πονεμένο.
Όσοι χειμάζονται από –πλείστα όσα– προβλήματα και ταλαιπωρίες πρέπει να προσεύχονται και να αγωνίζονται να αλλάξει η δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. Προσευχή και αγώνας χρειάζεται. Οφείλουν να αναθέσουν στον Ουράνιο Πατέρα ότι τους βασανίζει, να αντλούν θάρρος απ΄ αυτό και να ενεργούν στη ζωή τους όπως λειτουργούσαν πριν τους πλήξει η βάσανος και η λύπη.
Ασφαλώς, τούτο δεν είναι καθόλου εύκολο. Όμως, είναι ο μόνος τρόπος να βρουν παρηγοριά και διέξοδο. Έτσι, θα σηκώνουν μεγάλα βάρη (κυρίως ψυχικά) αλλά δεν θα λυγίζουν ούτε θα μεμψιμοιρούν.
Και τούτο θα είναι η αρχή της λύτρωσής τους.-
